“Ik heb veel verschillende dingen mogen doen. Ik begon als onderwijzer, werkte vervolgens als onderzoeker aan een universiteit en daarna als directeur van een filosofisch instituut met een eigen hotel-conferentiecentrum (ISVW). Hier heb ik achttien jaar gewerkt. Vervolgens ben ik de wereld van het organisatieadvies ingedoken, de eerste tien jaar als senior managementconsultant voor gerenommeerde bedrijven en daarna voor mijn eigen bedrijf. Ik hou erg van leren en ik ben op die manier goed aan mijn trekken gekomen. De afgelopen jaren gaf ik in toenemende mate weer les, niet aan kinderen maar aan managers in een MBA-opleiding. Wie van mij als professional meer wil weten kan terecht op www.paulwouters.be. Sinds begin van dit jaar heb ik de ruimte en rust om vrijwilligerswerk te doen.

Inmiddels doe ik op heel verschillende plekken vrijwilligerswerk. Al een paar jaren een paar uur per week op de egelopvang in de prachtige Haagse duinen. Ook al enige tijd bij Taal aan Zee, waar vrijwilligers volwassenen van allochtone oorsprong helpen om (nog) beter Nederlands te beheersen en zo beter te kunnen integreren in dit land. Sinds kort werk ik ook als vrijwilliger af en toe een dagdeel in het prachtige museum Beelden aan Zee. Met Wijkz, PEP en Xtra ben ik in contact gekomen via mijn onbetaalde advieswerk als gesprekspartner van de manager van #Taboe. Ook weer een initiatief dat drijft op vrijwilligers. Deze mensen hebben contacten binnen nog tamelijk gesloten gemeenschappen in Den Haag, die cultureel weinig aangesloten zijn op normen en waarden in Nederland. Zo zijn er nog met enige regelmaat gevallen van eerwraak, gedwongen huwelijken en seksuele verminking van meisjes. De vrijwilligers van #Taboe proberen, met aangetoond succes, die taboes bespreekbaar te maken en signaleren ook duidelijke misstanden en risico’s richting bevoegde instanties.
O ja, dit is vooral liefde en plezier, maar sinds ruim een jaar pas ik vrijwel elke week wel een dagje op mijn kleindochter. Als de poepluier verschoond moet worden, voelt het wel eventjes als werk.

Ik deel mijn kennis graag met andere vrijwilligers, omdat ik denk dat ik wat zinvols kan bijdragen, én ik heb altijd plezier beleefd aan werken met een team of een groep studenten of managers. ‘Scholing’ is niet een woord dat ik zelf zou gebruiken. Het klinkt wel erg schools: de leraar staat voor de klas, die heeft de wijsheid in pacht en zegt wat de leerlingen moeten denken en doen. Ik zie mijn taak meer als het bevorderen van een leerproces met een groep. Leren veronderstelt ‘goede zin’: een veilige en plezierige sfeer. Dan leren deelnemers niet alleen iets van mij, maar ook van elkaar. En ik ook van hen!”